Doetinchem, maart 2012
Beste mensen,
Hierbij ontvangt u de rondzendbrief over het werk van pater Henk Erdhuizen sdb.
In deze nieuwsbrief vindt u nieuws over het werk van Henk in Bolivia en leest u dat hij begin dit jaar op verzoek van zijn provinciaal naar een ander onderdeel van het straatkinderenproject is gegaan.
Henk werkt nu in het huis “Mano Amiga”. Dit is ingericht voor “noodgevallen” en is een huis dat kinderen/jongeren opvangt die in de andere kinderprojecten van de Salesianen niet kunnen wonen.
Het is een opvang voor jongens en meisjes, die op straat leefden en lichamelijke of psychische schade hebben opgelopen.
In dit huis wordt gekeken welk huis/welke opvang (binnen of buiten dit project) voor het kind/de jongere het beste is.
Verder wil ik u er op wijzen dat ondergetekende met ingang van 01/04/2012 een ander woonadres heeft.
Wij hopen dat u het werk van Henk een warm hart blijft toedragen en hem financieel wilt blijven steunen. Het rekeningnummer daarvoor is:
ABN-AMRO 41.45.00.075
t.n.v. St. ontwikkelingswerk Pater H. Erdhuizen te Terborg
Tot slot wens ik u, mede namens Marijke en Jan Kramers, Leny ten Koppel, Anja Ditters, Wim Esselink en Gerard Smits, voor straks fijne paasdagen toe.
Met vriendelijke groeten,
Willy Erdhuizen,
voorzitter Stichting Ontwikkelingswerk pater Henk Erdhuizen.
Huidig adres: Tiber 14
7007 ME Doetinchem.
Nieuw adres per 01/04/2012:
Wederikveld 36
7006 VT Doetinchem
Indien u de nieuwsbrief per e-mail wenst te ontvangen, kunt u een berichtje sturen naar w.erdhuizen2@chello.nl.
Bolivia, 10 maart 2012.
Hallo lieve mensen,
Afgelopen december kreeg ik de provinciaal op bezoek; hij maakte zich wat zorgen over mij. Mijn kerstnieuwsbrief was toen net naar u onderweg. De provinciaal kwam om te vragen of ik in een Salesiaanse gemeenschap hier in Bolivia wilde gaan leven om weer in een parochie te gaan werken, maar hij gaf me ook de keus om voor het straatkinderen-project te blijven werken. Ik heb gekozen om bij straatkinderen te blijven werken. Ik stel me graag ten dienste voor kinderen die in de knel zitten. Maar ik moest van de provinciaal wel naar een ander huis..
De provinciaal wil dat ik het wat rustiger aandoe en eindelijk eens wat vrije tijd neem, want 3 jaar lang 7 dagen per week werken, vraagt zijn tol; dat blijkt wel. Ook vond hij dat ik betere voeding moet krijgen, meer hygiënisch bereid. Dus in gehoorzaamheid heb ik mijn nieuwe taak aanvaard. Ik ben alleen maar blij,dat ik in de geest van Don Bosco mag blijven werken. Dat wil niet zeggen dat ik het makkelijk vond om de kinderen in het huis Granja achter te laten, want er was nog geen opvolger bekend.
Begin januari ben ik verhuisd naar Santa Cruz en heb de Granja verlaten ,met pijn in mijn hart. Ik werk nu voor ons huis Mano Amiga. Dit is ingericht voor “noodgevallen” en heeft als taak om kinderen/jongeren op te vangen, die in onze andere kinderprojecten niet of nog niet kunnen wonen.
In dit huis wordt gekeken welk huis/welke opvang (ook buiten dit project) voor het kind/de jongere het beste is.
Dit is een huis voor jongens en meisjes, die op straat leefden en lichamelijke of psychische schade hebben opgelopen. We kunnen hier 60 kinderen opvangen, jongens en meisjes in de leeftijd van 6 tot 16 jaar.(Wennen was het wel om nu ook met meisjes te werken). Wat is de taak van ons huis?
Opvang van kinderen in de knel. Wekelijks brengt de politie, de kinderbescherming 1, 2, 3 of
4 kinderen, vaak verdwaald in de stad of weggelopen van huis. Als de kinderen gewend zijn gaan we met hen in gesprek . De kleinsten weten vaak niet eens hun achternaam. Langzaam komen zij met hun verhaal, gelukkig hebben we hier een psycholoog die getraind is in de problematiek met deze kinderen. Vaak hoor je dat de kinderen bij hun ouders thuis mishandeld zijn. Kinderen die dat vertellen krijgen extra aandacht en we bieden hen bescherming en veiligheid. Helaas moeten we goed uitkijken of hun verhaal wel klopt. Zijn we hiervan overtuigd dan nemen we meteen contact op met de autoriteiten. De ouders worden dan uit hun ouderlijke macht ontzet.
Het kind staat centraal en het kind krijgt de bescherming.
Er zijn ook kinderen die verdwaald zijn in de grote stad, we proberen dan hun ouders te vinden en gelukkig kunnen deze kinderen dan weer naar huis. Maar steeds met formulieren van de overheid.
Psychisch beschadigde kinderen vangen we ook op. Zo is er Joel van 6 jaar. Zijn ouders vochten veel en zijn uiteindelijk gescheiden. Joel bleef bij zijn vader. Zijn vader is politieagent en wanneer hij moest werken nam hij zijn zoontje mee. Het kinderbed was de politieauto. Wat voor geweld heeft dit kind al niet gezien??? Joel heeft nooit liefde gehad en is niet meer in staat sociale relaties aan te gaan. Hij ziet geen verschil meer tussen goed en kwaad. Alles is normaal.
Rosario is 13 jaar oud en transporteerde drugs van het ene deel van de stad naar het andere deel. Ze werkte voor een jeugdbende,die haar onder druk zette. Voor elk transport kreeg ze 3,75 euro. Uit psychologisch onderzoek bleek dat ze ook nog eens sexueel misbruikt is door haar broer. Het kind wil haar ouders niet meer zien, omdat deze haar geen bescherming hebben geboden.
Estefanie is een geadopteerd meisje van 12 jaar. Ze werd door haar adoptieouders gebruikt als huisslavin en ze lijdt aan de gevolgen van psychische mishandeling. Ze heeft nooit kind mogen zijn.
Ik ben blij dat ik met en voor deze kinderen mag werken. De psychologische zorg is hier gelukkig redelijk goed geregeld, maar de omstandigheden hier in dit huis waar de kinderen wonen, zijn slecht. U voelt het natuurlijk al, ik kan ook op dit gebied veel betekenen voor deze kinderen en dat dankzij u allen.
Het huis, waar ik nu werk is in 1994 begonnen met de opvang van kinderen en er is totaal geen onderhoud gepleegd. Deuren zijn verrot, de vloeren van cement zitten vol gaten. De meubels zijn bijna niet meer bruikbaar. Maar dat is niet de enige zorg. Zo is er bijvoorbeeld geen enkel stuk ondergoed hier te vinden. Morgen ga ik naar de grote markt en ga maar eens flink aan het shoppen.
Alles kan alleen gebeuren met Uw hulp. De overheid hier controleert en stelt eisen, maar investeren in deze arme groep ziet men blijkbaar niet zitten. Gelukkig hebben we hier wel een schooltje. De kinderen krijgen individueel onderwijs, dat is een luxe hier in Bolivia. Maar men kan niet anders omdat deze kinderen individueel benaderd moeten worden. Neem nou Estefanie van12 jaar, zij zit in de eerste klas van de basisschool. Haar adoptie ouders gaven geen toestemming om naar school te gaan. (we hebben hier geen onderwijsinspectie die toeziet dat kinderen onderwijs krijgen). Fijn dat een meisje zoals Estefanie nu onderwijs krijgt zodat ze later een betere toekomst heeft. Dat allemaal dankzij donateurs.
Wat betreft mijn gezondheid: ik kan u gerust stellen. Het gaat goed met me. Ik ben nu weer goed gezond, ik eet zeer goed en ben ook 500 gram aangekomen,dat was nodig, want ik weeg nu weer 53 kilo. Nog wel niet veel, maar een begin is er.
Door naar mijn nieuwe werkplek te gaan is het ook mogelijk om dit jaar op vakantie te komen maar ik heb nog geen concrete plannen wanneer, want ook de groepsreis van de commissie Samen komt weer naar Bolivia. Ik verheug me erg op hun komst.
Dank u wel voor uw steun, het lezen van mijn nieuwsbrieven en uw warme groeten. Lieve mensen ik ben een nieuwe uitdaging aangegaan. Ik hoop van harte dat U me blijft steunen, niet voor mezelf, maar voor de vele kinderen in de knel.
Ik wens u allen een zinvolle en goede vastentijd toe, op weg naar het licht van Pasen. Voor de Pasen wens ik u allen gezegende paasdagen toe.
De hartelijke groeten
Henk Erdhuizen